De verhuizing

21 augustus jl was het dan zover: de verhuizers zouden beginnen. Het echte begin van ons avontuur.

Ze zouden er om 8 uur zijn, nou mooi niemand te bekennen dus. Rond een uur of half 9 werd er een vrachtwagentje met Pools kenteken bij onze buurvrouw voor de deur geparkeerd. "Zal die voor ons komen?" Enkele ogenblikken later de deurbel en gelijk het antwoord op onze vraag: ja dus! 3 Polen stonden voor de deur en die kwamen voor ons. Een Pool deed het woord namens Team Allied en stelde zich voor als Peter. De andere heet Adam en de naam van nr. 3 zijn we vergeten. Peter spreekt redelijk goed Engels, de andere 2 wat minder.

Uiteraard werden de heren door ons eerst voorzien van koffie. Een lust er geen koffie en wilde graag thee, dus het water werd opgezet. Tijdens de koffie en thee wat gebabbeld over van alles en nog wat.Vooral voor mij even omschakelen naar Engels, kan ik mooi gelijk wennen. Ze bleken door TeamAllied te zijn ingehuurd om de drukke periode mee op te vangen. In Polen doen ze hetzelfde werk ook voor TeamAllied. Nou oké dan. Ze zouden 3 maanden in NL blijven. Na onze verhuizing zouden ze nog 1 week blijven in Nl.

Voor ze aan het pakken gingen vroeg Peter om eerst even een rondje te lopen om (globaal) te kijken wat mee moest (seafreight) en wat niet (storage). Hetgeen opslag werd werd gelijk voorzien van een mooie (nee geen rooie) roze sticker. Om ongeveer half 10 werd aangevangen met het daadwerkelijke inpakken. We hadden mijn ouders gevraagd om bij ons in huis te komen om voor Suze en Jurre te zorgen. Leek ons niet echt makkelijk met die 2 rondlopende of-kruipende blagen in huis. Achteraf was het maar goed ook dat Judith en ik niet heel de tijd Suze en Jurre in de gaten hoefden te houden want dan was er veel fout geseafreight en gestoraged! Ze schreven sea trouwens als see, "o schrijf je dat zo niet?" vroegen ze. Tot half 4 waren ze vrijdag bezig geweest en er was een hoop gedaan. We hadden zelf al een heleboel in het atelier gezet, een hoek mee andere opslag. Zodoende kwam er op elke doos in het atelier garage te staan wat er ook in zat (en zit hopelijk). Gelukkig konden we afgelopen weekend gewoon in ons eigen huis wonen, aangezien er in huis, althans het woongedeelte niets werd gedaan.

We waren héél blij dat we 3 wc's in huis hebben, in de loop van de morgen verdween Pool 1 op het kleinste kamertje in huis, om in binnen niet afzienbare tijd opgevolgd te worden door de andere 2. Wat een lucht....ik zei al gelijk: noordpool, zuidpool en stink.... Achteraf bleek dat trouwens niet zo vreemd aangezien wij ze alleen maar gefrituurd voedsel hebben zien eten.

Op vrijdag hebben we Suze regelmatig even naar de Neren (meneren) laten kijken om te laten zien wat ze in huis deden. Ze maakte er zo mooi van: "Neren inpakken Maarten...". Om het allemaal precies te snappen is ze nog wel klein, maar ze krijgt wel veel mee en heeft het ook allemaal maar te verwerken. Elk autootje moet uiteraard mee naar Maarten.

In het weekend heeft Suze tussen de dozen door gereden op haar vrachtauto en skelter. En verstoppertje gespeeld met ons. Wat moet er allemaal in dat (mooie) koppie omgaan?

Zelf hadden Judith en ik nog verschillende dingen uitgezocht en verschoven van de Mee-hoek naar de Opslag-hoek. Blijft toch lastig, maar we denken dat we het wel aardig goed hebben gedaan. Daar komen we vanzelf achter. Het allerbelangrijkste gaat in ieder geval mee in het vliegtuig, naast ons, ieder op een eigen stoel!

Maandagmorgen 8 uur wederom geen verhuizers, werd weer ongeveer half 9. Ditmaal hadden we de thee al klaar, dus eerder aan de gang, haha. In de loop van de dag kwamen ze er al snel achter dat ze het met z'n drieën echt niet gingen redden. Zoals Peter zei: "we could make it if we work like horses". Jaja, dat was jullie dus echt NIET gelukt al hadden jullie als 100 paarden gewerkt. Maar goed dinsdag zouden er 2 man bijkomen, de Polen blij.

Op dinsdagmorgen 07.45 uur kwamen Judith en ik aanrijden in de Leharstraat en daar stonden 2 man buiten, kennelijk te wachten. Op ons dus. Dat was de versterking, 2 rasechte Hagenezen. Stefan en Bas. Mooi op tijd en werken konden ze ook.
Dinsdag hard opgeschoten, de vraag rees steeds vaker of het allemaal in de container zou kunnen, zowel de opslagcontainer als de zeecontainer. Zou echt krap aan worden, puzzelen zoals ze het noemden. We hadden toch echt best wel veel. Met Stefan en Bas erbij schoot het echt op. Stefan bleek een oud marinier te zijn, waardoor ik/we de nodige (sterke) verhalen te horen kre(e)g(en). Hij zei me 's woensdag dat mijn Rover een mooi kenteken heeft, hoezo zei ik. Nou luitenant ter zee 78. LT-TZ-78 dus. Het is maar waar je hart van vol is, een rasechte militair dus, net als ik. Of niet soms Theo (en Cees)?

Peter had beloofd dat de container (zee) er op woensdag om 08.00 uur zou zijn. Stefan had Peter al gezegd dat de opslag wel er veel was voor hun vrachtwagentje. Dat bleek een paar weken eerder bij een andere verhuizing ook al verkeerd te zijn gegaan. Een gewaarschuwd man.... Dinsdag moest alles ingepakt of verpakt zijn. Dit lukte op een paar dingen na niet, omdat Peter niet voor genoeg inpakpapier had gezorgd. Zodoende konden ze rond een uur of 3 niet echt verder. Ik maakte nog de opmerking: hiernaast (bij de Chinees) hebben ze hetzelfde papier, maar toch werd er besloten te stoppen. De Hagenezen gingen huiswaarts en de Polen bleven nog even, de keukentafel en de bijbehorende stoelen werden nog ingepakt. Rond 5 uur, of was het eerder, gingen ook zij, naar Ridderkerk.

Woensdag 25 augustus
08.00 uur geen container, wel 2 Hagenezen, weer mooi op tijd! Geen Pool en container te bekennen. De Polen verschenen ook deze dag weer rond half 9, maar goed dat de container er toen nog niet was. Die arriveerde rond 9 uur. Tot die tijd werd er nog veel ingepakt en alvast gesorteerd.

Ik dacht eerst aan een zonsverduistering, werd ineens donker in huis. Dat zullen de buren ook wel gedacht hebben: de container was echt groot.Zie foto. Stefan beloofde dat ie rond een uurtje of half 1 wel gevuld zou zijn. Dat bleek nou bijna precies te kloppen. Stefan stond in de container en heeft, in z'n eentje alles gestapeld en hard gepuzzeld. Petje af! De Polen hebben gesjouwd en Bas eerste 1,5 uur nog ingepakt en daarna ook dozen aangedragen.

Toen de container vol was, papieren getekend en nog wat foto's gemaakt. Dag inboedel, tot over....

Nu was Peter er inmiddels eindelijk achter gekomen dat de opslag wel wat veel was om in hun wagen te kunnen (en mogen) vervoeren, hij had dus in de morgen gebeld naar "het kantoor" zoals ie dat noemde. Er bleek een container te komen, wat uiteindelijk onze opslagcontainer zou blijven. Wachten, wachten, wachten. Uiteindelijk gingen Stefan en Bas rond 15.45 uur richting Den Haag. Om 16.00 uur verscheen er een blauwe container op de Schans. Ik had natuurlijk al verschillende malen de komst van de container aangekondigd, met als gevolg dat de Polen opsprongen. Als het dan loos alarm bleek te zijn kon er nog net een lachje vanaf. Maar nu was het echt zo. Eindelijk! Die was in ongeveer 3 kwartier gevuld met onze opslag. Wij zaten op de container te wachten, maar de chauffeur was minder blij. Die kon op een werkdag van minimaal 13 uur, zonder terugrit rekenen. Had ie maar een vak moeten leren, zoals ik....

16.50 uur, Polen stonden op het punt afscheid te nemen en Nathan, onze huurder, arriveerde. We hadden gelukkig alles al schoongemaakt, zodat we ons huis netjes en schoon op konden leveren. In het bijzijn van Nathan hebben Judith en ik nog wat gedronken, laatste biertje en wijntje thuis? Sorry Nathan, de Bacardi was ingepakt of toch weggegeven, ik weet het niet meer. Drink de 3 biertjes in de koelkast nog maar op.

Zo, ik kan nog wel 3 kantjes typen over wat we hebben meegemaakt deze dagen, teveel om op te noemen en zelfs dan zouden we nog wat vergeten. We hebben trouwens als gevolg van de verhuizing nog wel redelijk wat beschadigingen in huis, ben benieuwd hoe ze dat op gaan lossen.

Al met al was het een hele ervaring alleen al zo'n verhuizing mee te maken. In principe wordt alles gedaan, wat niet wegneemt dat je zelf toch alles uit moet zoeken en vast moet pakken. We zijn in ieder geval blij dat dit achter de rug is, weer een stap dichterbij. Pap en mam hartstikke bedankt dat jullie er voor ons en onze kindjes zijn en dat we bij jullie mogen wonen.

Over de Polen het volgende:
ze kunnen hard werken. Voorzichtig zijn ze, of waren deze in ieder geval niet. Logica is ver te zoeken. Eten vet. Komen te laat en...stinken.