Hoenderloo en afscheid deel 2

Eindelijk twee tellen de tijd weer eens wat te schrijven….hoezo,….nou, voor wie dacht dat we een weekje aan het luieren waren (wijzelf haha), helaas, heeeeeeeeeeel veel regelen, zien, navragen, uitvogelen en weet ik het wat nog meer. Dit naast de gewone zorg voor de kindjes en het feit dat ik geen zak meer kan vinden in welke koffer of kast dan ook maakt het verre van een weekje niksen. Maar daar hebben we het nog wel eens over. Hoenderloo, ja, daar waren we eerst met 3tjes al heen. Fijn om weer op geboortegrond te zijn, letterlijk zelfs, want Jurre en ik sliepen daar waar ik zelf ben geboren! Suze bij mamma en het slapen ging goed, Jurre nog steeds 1 voeding ‘snachts,maar das niks nieuws. Dat van dat ziek zijn weten jullie al, dus ook daaraan maar geen schrijven meer verspillen. Wat ik nog wel even wil zeggen dat ik het zo zielig vond voor mamma, die was als eerste ziek en ze had zich de hele week zo anders voorgesteld…Nou geeft niks hoor mam, het was evengoed fijn thuis te zijn! De eerste dag heb ik met en bij tante Eef en ome Ep de vlag van St Maarten gehesen,er werd al meteen over gekletst in het dorp wat voor’n vlag dat nou weer mocht wezen,..haha! Suze vond het natuurlijk helemaal fijn overal, overal bos beesten bluppen en bloemen! Met ome Ep zijn we 3x naar de Hooge Veluwe geweest (ja, het nationale park voor wie dat niet weet, er is ook een ingang in Hoenderloo, en als je nog nooit geweest bent is dat vooral errug sunt! Dus zeker es gaan),en dat was vooral veel memory-lane, want ik fietste zowat elke zondag en een paar keer per week in de avonden met mijn vader door het park en heb daar zoveel van geleerd en zoveel alleen maar mooie herinneringen aan dat ik het best verdrietig vond dat ik dat voorlopig niet aan Suze mee kan geven. Maar gelukkig dus met ome Ep rondgereden en gewandeld…avond 1 zagen we zagen we 2 reeen en dertig herten met een grote bok, fantastisch! De volgende middag waren we er met Suze, naar het museonder. Ze vond het geweldig… Vooral 4 lades waarin je de stadia van vergaan van een dood konijn kunt zien vond ze blijkbaar erg indrukwekkend, want toen we terug waren en we haar vroegen te vertellen wat ze had gezien ging ze op de grond liggen, heel stil en zei;” oma Janny, konijn dood”! En ze ging de volgende dag tekenen, en ik vroeg wat ze tekende, toen zei ze; “kunst”.We waren namelijk ook een ronde door het beeldenbos en de beeldentuin gelopen (van het Kroller-Moller)en ik heb natuurlijk verteld van wat ik wist van deze of gene en wat er te zien was en ook daarvan was wat blijven hangen… Helaas was de zwart- witte tuin van Dubuffet gesloten, wij renden daar als kind zo vaak overheen en een foto met mijn eigen kinderen had ik wel heel leuk gevonden. Maar goed, dat komt later wel weer! De derde dag maar weer het Museonder, Suze liep er rond alsof ze der al jaren suppoost was, wijzend daar uil, oehoe, op de grond in holletje, dassen, doen slapen… kijk kevertje en de oude botten mamma (mammoets enzo) en natuurlijk hier konijn dood!Wat een kind.Weer naar de hei gereden en zowaar weer wel zo’n 40 herten en wel 5 grote bokken met enorme geweien, Suze kon der niet over uit! Wij ook niet! Daarna nog bluppen gevoerd bij het Jachtslot. Net als vroeger een hele boterham half in het water houden durfde ik niet eens meer, jemig wat een joekels van karpers.Leek wel of die van vroeger der nog zaten en alleen maar gegroeid waren!
Natuurlijk zijn we met Suze en Jurre naar Marianne en hun engel-opa geweest, dat was erg moeilijk en emotioneel,maar ook heel fijn en mooi. Als je dan toch ergens moet blijven, dan maar daar, het is zo’n mooie plek daar met de bossen, weilanden de berg en de kerk! Je zou bijna entree kunnen vragen!
Ach, weet je, we hebben nog zoveel gedaan en het is en was allemaal zo dubbel, fijn maar rot ook, gek hoor. In ieder geval ben ik blij dat we de twee weken gedaan hebben zoals we gedaan hebben, en blij dat ook feestje twee zo geslaagd was!