Joshua tree

In dit verhaal, gister, dus ik bedoel 2 juli, was het 4 jaar en 1 maand geleden dat we trouwden op Barbados,+ minus 6 maanden zwanger. In dit verhaal, vandaag, ik bedoel 3 juli, + minus 6 maanden zwanger, en bedacht ik me dat opeens.

Nee hebben jullie niks aan nee, er was toen we trouwden niemand van jullie bij, en nou ook niet haha, maar hoofden van vrouwen die zwanger zijn maken nou eenmaal vaak rare spinsels (en van die niet zwanger zijn ook ja mannen, ik zal jullie een handje helpen) en ik had mijn trouwjurk bij me, maar was uiteraard door dezelfde hormonen, vergeten daarin een foto te maken voor het oh zo leuke vergelijk. HELAAS!

Het was nog steeds aan het hozen deze dag, de auto maar langer gehuurd, naar boven, naar mount Sage, 1716 ft ofwel 523,04 meter boven de zee. Officieel is het geen rainforest, maar zo ziet het er wel uit daar, en die dag helemaal. Suze zong: rain rain go away come on back some other day…..Geen hike naar boven wat ik betreurde en Tjeerd voor geen meter.
Via Brewers bay, prachtig breed strand met daarachter sprookjesachtig mangrove moeras, naar Shark bay proberen te rijden.De wegen werden steiler en steiler en kleiner en gladder, tot we op een zandpad ongeveer (voor ons gevoel) verticaal met de neus omlaag stonden en we alleen nog modder zagen en in de verte (onder ons) water.
Doodeng!!!
Keren.
Nog enger.
Ik ben uitgestapt en heb niet eens foto’s gemaakt, kan je nagaan. Bij een oprit van een huis gedraaid en toen moest Suze plassen, tuurlijk op die helling met alleen regen en modder. NOG enger, en tot overmaat van ramp kwam er een auto aan, ja hoor, nu? De beste man vroeg zich bezorgd af wat we hier deden? Nou keren. Leek hem ook “ the brightest idea”. Juist ja.
PFFFF al die wegjes weer terug en de grotere weg naar Josiah’s bay (rechts boven van Tortola)

Hoewel er niet veel over te vinden valt in de boeken had ik een U2 Joshua Tree gevoel, en het bleek net als de muziek geweldig daar. Met het uitstappen was het droog, er liep een water vanuit de bergen de zee in, en er stonden overal borden met waarschuwingen over sterke stromingen en gevaar etc, en jawel, er waren zelfs live-guards. Deze zaten dan wel in hetzelfde onaffe-strandtentje als wij te niksen, er was ook niemand meer te zien dan wij en een handvol rastafaris aan de bar. En geen van ons allen had zwemaspiraties!
Maar alles bij elkaar had het daar wat magisch, de stilte, ruimte, rastas, gevaren en tegelijk gevoel van rust, heel byzonder, heel Joshua tree.
Smoothies en biertjes verder wilden de kinderen toch naar een strand om te zwemmen, hier was dat volgens ons veel en veel te linke soep. Ok eerst terug rijden, eten, onder afdak deze keer, want jawel het regende en daarna in de regen zwemmen.

Op tijd terug (17.00u) want ze zouden de auto komen halen. NOT.
Jurre hoestte in de auto terug al en bleef dat doen, maar ze lagen er lekker op tijd in en ik dacht, mooi, kan ik effe schrijven naar jullie. NOT.(eerste in de reeks vertragingen omtrent vakantie verhalen van ons) Rond 9 uur, Jurre bleef hoesten, ik erheen en daar zat ie, net overgegeven. Overal op en over, alleen niet op zijn aardvarken gelukkig!. Och och, dat werd dus bed en kind verschonen en later nog een keer ons eigen bed…. Pfff. Ondertussen werd het weer buiten serieus noodweer, bliksem en donderslagen snoeihard en enorme windstoten die het huis deden wiebelen op de berg. Alle ramen maar nog dichter en vaster gedraaid, ik bij Jurre gekropen en Tjeerd bij Suze die wonderwel bleef slapen. Onrustige nacht van alle kanten en tuurlijk moet je dan om 5 uur op…….