What a week(s)!!!!

Wat een week

Zo eindelijk heb ikzelf eens tijd om iets te typen. Normaal gesproken zit ik heel de dag achter de pc en heb dan ’s avonds echt geen zin om iets te schrijven. Maar nu zit ik thuis.
Afgelopen dinsdag verplichte sportlessen gehad. Onder andere zelfverdediging ed. Moesten we ook tegen een boksbal aan trappen. Toen ik dat deed voelde ik iets “knappen” in mijn linkervoet. Bikkel die ik ben, gewoon doorgegaan. Ik had er ook eigenlijk geen last van, maar dat veranderde later wel…
’s middags kon ik niet meer fatsoenlijk leunen en lopen omdat mijn linkervoet echt gruwelijk zeer deed. Uiteindelijk thuis gekomen een collega gebeld om mee te rijden naar ziekenhuis. Judith was natuurlijk thuis met de kindjes en das niet zo makkelijk met z’n allen naar het ziekenhuis.
Dus om 16.55 uur waren we in het ziekenhuis, bij de Emergency. Daar werd ik gelijk herkend, waarschijnlijk van de vorige keer dat ik daar was met Jurre. Niet zo’n goed teken dus. Er kwam gelijk een rolstoel aan, omdat ik binnen kwam hinkelen, wel goed voor de conditie. Ik werd “geholpen” door de verpleger die Judith hielp toen we voor de bevalling in het ziekenhuis waren. Oude bekende dus.
Ze vroegen of ik een pijnstiller wilde en of ik allergisch ben voor teen en tander. Nou mijn maag verdraagt Ibuprofen niet zo. Dan geven we je een injectie! Nou echt niet dus! Daar snapten ze niets van. Ze zijn hierzo (Amerikaans georiënteerd) helemaal wild van pijnbestrijding ed. Terwijl wij NL-ers dat een beetje afhouden.
Om 17.10 uur zat ik al in een behandelkamertje. Natuurlijk werd er van alle kanten aan mijn voet gesleurd, wat niet echt prettig was. Ondertussen moest ik gruwelijk piesen. Ik voreg of ik naar het toilet mocht, bood een andere verpleger me een fles aan. No way! Dus ik weer hinkelen richting de toiletten, aangezien het me niet zo’n idee leek dit met de rolstoel te doen om opa Flodder-taferelen te voorkomen.
Ik had geluk want de man van de X-ray was er nog. Oke. Daar kon ik om 17.45 uur terecht. Weer mijn voet in allerlei standen gewrongen: au! Hij zag eigenlijk gelijk dat er niets gebroken was. Gelukkig!
De arts ook nog naar de foto’s gekeken en ongeveer 15 minuten overleg gevoerd, omdat ze niet snapten waar de pijn vandaan kwam. Er was eigenlijk ook niet veel te zien aan mijn voet. Drukverband er omheen en afspraak maken voor specialist voor donderdag (gisteren).
Ik kreeg nog een recept mee voor krukken en pijnstillers. Speciaal voor ons Siets: Celebrex, 200 mg celecoxib. Dit zal ongetwijfeld niet verstrekt worden in NL. Dit zou ik nodig hebben om te kunnen slapen. Nou ik zie wel. Op mijn vraag welke apotheek er nog open was, het was inmiddels 18.25 uur, werd geantwoord alleen die in St. Peters, tot 19.00 uur. Ik zei tegen de collega, dat we dat dus niet zouden gaan doen. Presidente is ook een goed medicijn!
Thuis aangekomen stond Suze me op te wachten op de porch en ze begon te lachen toen ik richting voordeur hinkelde. Toen ze mijn voet in het verband zag, verschoot haar enthousiaste blik naar een wat zorgelijkere. Ik kon ook echt niets met die poot. Boven aangekomen op de bank neergeploft. Ik werd vertroeteld door iedereen, met een kussentje voor onder mijn voet en ook een aantal kussen erop. Wat een schatten. Met name Jurre op zijn hart gedrukt uit te kijken voor papa’s voet. Dat ging gelukkig goed. De kindjes mee in bed leggen was er echt niet bij. Ik wilde al teveel door zelf al hinkelend koffie te gaan halen enz. Judith had die avond afgesproken wat te gaan drinken, of ze mocht gaan, ja hoor. Ik hoopte alleen dat Tjeu niet wakker zou worden, want die kon ik echt niet uit zijn bedje tillen. Tjeu slaapt by the way al zo’n week door ’s nachts. ’s Avonds de laatste fles pap erin, rond 7 of 8 en ’s morgens wordt ie altijd van mijn wekker, of een poepbroek wakker, zo rond 6 uur of half 7. Goed he? Scheelt ons, en met name Judith ook weer!
Rond 21.45 uur ben ikzelf naar bed gegaan. Ik zat te zweten van de pijn, vreselijk! Heb echt nog nooit zo’n pijn gehad. We laten ’s avonds Jurre altijd nog even plassen. Dat werd nu dus eerder. Hinkelend door de donkere kamer van Suze naar Jurres kamer. Hem wakker gemaakt en gevraagd of ie aub zelf naar de wc kon lopen. Normaal draag ik hem altijd omdat ie echt doorslaapt. Gelukkig ging dit goed en plaste ie netjes (staand). Hij wil tegenwoordig altijd staand plassen, een echte jongen dus. Kan Nyx nog iets van leren haha.
Zelf in bed, ik had al een dikke grote handdoek neergelegd en een op het kussen ivm zweten. Gelukkig viel ik snel in slaap, met 2 paracetamol en een aantal biertjes. Goed geslapen. De volgende morgen ging het wel wat beter, qua pijn. Lopen ging nog niet.
Ziek thuis dus! Hetgeen wel te verwachten was. Afspraak gemaakt met specialist voor donderdag 14.00 uur. Rest van de dag thuis rondgehangen en achter pc gezeten. Pfff wat verveel ik me dan.
Judith had ’s morgens de medicijnen en krukken voor me gehaald. Is ze haar portemonnee kwijt geraakt, of gestolen uit (onafgesloten) auto of uit tas gevallen. Met alle pasjes erin (behalve die 4 thuis). Dus ook dat kostte een hoop geregel ed. Wat een @#$%-dagen!!! Met heel het geziek van de komende verhuizing er ook nog bij.
Gisteren, 24 mei 2012, 13.55 uur in ziekenhuis. Eerst weer de gebruikelijk papieren rompslomp, wat een ellende is dat hier! Telkens weer. Maar goed. Ik was zelf naar ziekenhuis gereden. Het is namelijk mijn linkervoet en die gebruik je met het rijden in een automaat niet, heerlijk!
Wonderbaarlijk kon ik om 14.10 uur al naar de arts, zijn naam weet ik niet meer iets van Rajamran, in ieder geval Indisch uiterlijk en perfect NL sprekend. Dat scheelt weer. Hij de foto’s bekeken, zagen er perfect uit. Bij het bekijken en bevoelen van mijn voet(en) constateerde hij eigenlijk direct dat waarschijnlijk de pees PERONEUS BREVIS niet op zijn normale plek zit. Deze kan je zelf goed voelen. Hij denkt dat ie in- of afgescheurd is. In ieder geval een ernstige zaak. Begon al gelijk over operatie! Huh?
Of ik met spoed een MRI-scan wilde laten maken aan de Franse kant want die in het NL-ziekenhuis is stuk. Als dat bijv. vrijdag nog zou kunnen zou ik mogelijk zaterdag geopereerd kunnen worden. SHIT!!! Met de reis naar NL in het vooruitzicht!
Ik dus balen, en dat is zachtjes uitgedrukt. Natuurlijk bij buitenkomst gelijk Judith gebeld die ook erg schrok. Thuis bellen naar Franse kant. Ik had in het ziekenhuis het nummer gevraagd. Ik had het kunnen weten eigenlijk: FOUTE NUMMER. Fijn he? Dus via de huisarts juiste nummer te pakken gekregen en gebeld. Ook daar is ie kapot! Fijn en nu?
Inmiddels heb ik via via geprobeerd of ik met spoed in Curacao terecht kan. Dat loopt. Ik hoorde echt net dat er nog een prive-kliniek op dew Franse kant zit. Krijg ik zo nummer van doorgemaild door collega van RST. Zo zie je maar, je moet overal zelf achterna. Waarom zegt die troela van Franse ziekenhuis dit niet? Dus ik hoop zo bericht te krijgen dat ik niet naar Curacao hoef en hier in een prive-kliniek terecht kan, scheelt alleen maar weer tijd.
Als de pees echt is afgescheurd is er wel haast bij geboden, dat benadrukte de arts ook. Zal wel met verkeerd aangroeien ed te maken hebben. Dan ben je natuurlijk nog verder van huis, als ze dat moeten gaan herstellen.
Tot zover onze week.