Aarbe (le) ving

Dat het lang geleden is dat ik heb geschreven heeft zo zijn oorzaak, maar we zullen het er maar niet meer over hebben. Feit is wel dat ik wat huiswerk in heb te halen, dus zal ik dan maar snel beginnen.
Ik was van de week al aan het schrijven, bijna klaar, had ik Suze uit bed gehaald, die komt even naast me staan, drukt op 1 knopje op de laptop,..laat dat de escape knop zijn…….kon der wel weet ik wat doen! Maar goed, tis nu 22.20, nog 30 graden en heb me net maar weer eens ingespoten met spul tegen de muggen dat volgens de cans, 8 uur beschermd….nou mij 8 minuten eerder. Zit hier met meer kleren aan dan ik ‘s avonds in Nl had, en in bed ook, plus een klamboe.. Zo komt er nooit een kleine Maarten natuurlijk, elkaar zoenen is al smerig van al dat muggespul hahahahaha. Gaat beter worden zeggen ze hier, dat van die muggen dan, lets hope so.
Zondag 4 oktober was het dan zover, Tjeerd had een dienstauto dus ik kon voor het eerst sinds we op St Maarten zijn zelf met de kindjes ergens heen. JEUUUUUUU.
En wat doe je dan? Boodschappen of course….Dat je daar nog blij van kan worden,kan je nagaan!
Ik had de spullen bij elkaar, de kindjes hadden gegeten en gedronken en waren nog schoon, de hele boel hier op slot (is iiiiiiiiiiiiiets meer werk dan in Tilburg), dus inladen. Begint het me te hozen!
We hebben wel een carport, maar de wind waaide vanuit de caribische zee, dat betekent voor ons huis recht op de voorkant af, dus de kinderen der in getild, die zaten al droog, maar toen moesten ze nog vast….die maxi-cosi klooi dingen, ik zal het wel nooit leren, wat een gepruts. Met dat ze veilig vast zaten was ik drijfnat, maar who cares, we gingen lekker op pad, en koud is het toch nooit.komen we bij de poort aan,vroeg onze vaste gate-keeper of ik een 4wheel drive had. Nou eh nee. Dan mocht ik niet de berg op van em. Oh. Jaja zei hij, ik heb er al zoveel achteruit terug zien komen, overigens allemaal mannen zei ie (wat maar weer es bevestigd dat die echt dommer en of meer macho zijn dan ze zelf toegeven) Tjeerd was werken zei ie dus was het zijn taak om voor mij en de kindjes te zorgen! De schat! Echt zo’n lieve man, een Jamaicaan waar we elke dag wel even heenlopen met onze fietskar om vuilnis weg te brengen, een praatje te maken, wat drinken te brengen of wat dan ook. Maar vandaag gingen we het hek uit, RECHTSAF klonk het achterin. Hij vroeg nog bezorgd of ik de weg wel wist die kant op. Ja hoor, nog van de week die we hier alleen waren. Ok dan, het was net een rally, ’t was weer droog, maar de weg daarheen is een heel stuk niet geasfalteerd (terwijl ie op de kaart staat als doorgaande weg) met heel veel kuilen dus een lekker modderbad voor de auto. Het rijden ging prima hoor, heb wel in meer landen gereden dan Nl dus dat vind ik niet zo’n probleem, eerder leuk!
Waren we om kwart voor 9 bij de winkel, ik had ze allebei in de kar zitten, heb er nog geen foto van, maar is zo grappig, kan je twee kindjes naast elkaar voorin je kar zetten, handig!!!!!!, gingen ze om 9 uur open. Elke dag om 9 uur, tot 6 en zondag tot 3 uur. Oh. Begon het weer te hozen, hebben we maar wat rondgehobbeld onder het grote afdak en naar het voetbalveld gekeken waar ze druk waren met een enorm zeil eraf halen, wat ze er nu dus weer op gingen leggen…Gewinkeld in grote winkel met heel veel van van alles en er is ook veel van wat ik wel wil hebben maar wat (daar) niet te koop blijkt. Moet dat allemaal nog uitvogelen maar daar komt nu nog niet veel van terecht zonder 2e auto en met de kindjes er altijd bij. Was wel even fijn, de kindjes krijgen bakken aandacht van vele mensen en ze lachen naar iedereen en Jurre zwaait naar iedereen, zo koddig.
Afrekenen , ook spannend, alles staat in deze winkel aangegeven in Antilliaanse guldens en dan reken je af in dollars, en dan maar hopen dat je genoeg bij je hebt want je kan hier niet met je pin betalen, tenminste niet dat ik begreep hier. Bij de auto boodschapen erin, begint het weer te plenzen, Suze huilen want die liet ik zitten, eerst Jurre er in, Suze en ik waren doorweekt. PFFFFFFFF, Terug gereden naar ons huis, onderweg Suze er nog uitgehaald omdat ik even was gestopt bij een vrouw om fruit te kopen. Moest Jurre enorm huilen, die was ons natuurlijk kwijt, aggos..niet meer zo doen dus mamma. Toen we terug waren was het tijd voor een boterham, drinken schone broek en bed, ik denk dat ze er rond half 1 in lagen. Eigenlijk zou ik dan ook es 2 tellen moeten gaan zitten maar dat gaat gewoon (nog ) niet, er moet hier nog teveel gebeuren naast je gewone dagelijkse dingen.
De volgende dag zouden ze om 9 uur beginnen met het aanleggen van een airco op S der kamer,ze kwamen om 11.45 aankakken dus toen heb ik ze weggestuurd, de kindjes moesten gaan slapen en ik had nou al meer dan 2 weken gewacht. Met de baas aan de telefoon afgesproken dat ze morgen weer komen, weer om 9 uur….
Ik was aan het strijken buiten en ineens een gedender en gedreun en gerammel, ik dacht heu, vrachtwagen? Maar die zijn hier nauwelijks van die echte groten, en die rijden al helemaal niet hard ofzo, en ik zag niks, ik dacht wat is dat dan? Echt alles was aan het trillen. Het duurde ook maar heel even, kan niet zeggen hoe lang, maar het was een rare gewaarwording, het bleek toch echt een aardbeving te zijn! Heb nergens gelezen dat dat hier voorkomt, weet heus wel dat het vulkanisch gebied is, maar dan nog. In Japan heb ik het meegemaakt toen ik hoog boven in een hotel was, dat gevoel was heel anders, ik werd heel draaierig alsof je dronken bent en hoorde helemaal niks, en dat duurde ook best een paar minuten. Maar hier was echt alles aan het shaken, met een denderend geluid. Gek genoeg was ik helemaal niet geschrokken ofzo, het was meer een soort beleven en toen van , nou ok, niks aan de hand? Ben bij de kindjes gaan kijken maar die sliepen nog gewoon. Carol (mijn broer) belde ’s middags en dat vond ik heel erg leuk!En voor wie wil en kan, download skype, kost niks, alleen misschien een microfoon en een camera, dan kan je voor niks bellen, en wij ook naar jou! Doen!
Vanaf een uur of 4 ’s middags was het hier boven de oceaan en de berg achter ons huis aan het flitsen, hele grote felle flitsen, geen geluid alleen die lange grote lichtflitsen. Ook al heel bijzonder, heel mooi om te zien, maar zeker ook imponerend, je bent je hier zoveel meer bewust van dat je letterlijk en figuurlijk op een stukje aarde leeft en dat je over wat die doet niks te zeggen hebt. Suze werd alleen om een uur of 1 wakker en die huilde zo, was helemaal van streek van al die flitsen. Die heb ik meegenomen naar boven en ze ging bij ons ook niet 123 slapen want wij hebben de ramen open en de gordijnen omhoog zodat het wat waait door de slaapkamer, maar dat betekent dus wel dat je op zó ‘n nacht alles steeds verlicht ziet, en ze vond het maar niks…..Nou heeft Jurre voor het eerst van zijn leven al 3 nachten doorgeslapen, zit je nog op..pffff. Engelien, voor ik het vergeet, we moeten het nog even over verduister-gordijnen hebben voor de kindjes!
Dinsdag om 10.00 kwam de airco baas kijken hoever ze waren met het werk. Nou , nog niemand gezien. WAT? Nee. Oh. Duizend excuses en hij aan de bel. Om half 11 was er dan 1 die tot 1 uur werk had. Suze heb ik boven in een box onder een klamboe te slapen gelegd, der kamer zag er uit! Een grote stofzooi, dus de tijd dat ze sliepen heb ik daar gezogen gedweild, gezeemd, de gordijen eraf en in de was, beddengoed ook, enfin,fijn dat ie er nu is, niet fijn dat ik al dat extra werk heb moeten doen. De volgende dag was de baas er weer om te checken en te cheque-en.
Donderdag de 8e had ik weer een nieuw soort belevenis, 1 die ik voorlopig niet meer hoef.Suze en ik waren beneden in de tuin, ik had Suze braaf een broek aangedaan en dichte schoenen ivm beestjes en wilde dat zelf ook maar Jurre slaapt maar effies ‘s morgens dus dacht ik ach laat maar, dus op de slippers naar beneden, met de snoeischaar even wat doen. Ja even ja. Suze wilde wat doen dat niet mocht, ik sta met die schaar omhoog en wat er precies gebeurde weet ik niet eens meer maar ik liet em vallen en uiteraard in mijn voet, boven mijn grote teen,net naast die pees. Het bloedde echt enorm en ik riep Suze die meteen kwam en meteen door had dat het serieus was want ze hield me vast en liet me niet meer los naar boven. Glibberde mijn slipper uit, binnen voet onder de kraan en op de grond met de verbanddoos gezeten. Suze zei aldoor stil maar mamma, niet huilen, ah stil maar mamma. En me maar aaien. Ik zei dat ze heel lief moest zijn en het zweet brak me uit en ik dacht ik ga flauwvallen… Niet van het vele bloed maar gewoon het idee dat als dit nou 1 van hun was, zit ik hier zonder auto en telefoon(is stuk en nog geen nieuwe).Gelukkig ben ik niet “weggeweest”, het zag er niet fraai uit, groot gat. Ik blij dat ik nog een ehbo cursus voor kinderen heb gedaan, gelukkig was het voor mij! Boel dichtgeplakt en verbonden en met been omhoog op de bank met Suze zitten lezen.
Ze bleef de hele dag lief en bezorgd en ze had het er de hele dag over. Nu nog, zijn we een week verder….Wat een lieverd. De wond zit dicht trouwens, dwz komt nog wel wondvocht uit, muggespul erin is niet prettig maar voor de rest gaat dat wel weer. Nou die arm nog, blijft maar zeer doen, tsja, moest ook rust hebben zeiden ze in Nl al………helaas.

PS foto's draaien lukt om een of andere manier niet, niet dat jullie denken....