lekker ding die Rafael

Goede morgenaaro,
We hebben bezoek,al twee dagen, en we weten niet tot hoe lang ie blijft. Leuk van em dat ie kwam gister, een dag voor Tjeu’s eerste verjaardag, maar ik kan em nu al missen als kiespijn. Rafael heet ie. Deze heeft ook vaart, en een puinhoop maakt ie er ook van. Raffie is namelijk een tropical storm, en een hele grote, met heel veel regen. Mooi geen strandfeestje, of bezoekjes van wie dan ook. Misschien wel vervelend geluk bij ongeluk, want we wonen nu bijna 3 weken in ons nieuwe thuis, en we weten nog lang niet alles (terug) te vinden, maar we weten nu al wel precies waar het overal lekt…. Jippie! Tuurlijk ook IN kasten die net allemaal keurig netjes waren ingericht door ondergetekende, met alleen maar uitgezocht, gewassen en gestreken spullen… Gelukkig had ik toch al niks te doen. Duh…

We zijn uit Pelican vertrokken en nu, verre vrienden, wonen we in Guana Bay, dicht bij Philipsburg, ver van school.

Tjeerd is nu zo op zijn werk, want die zit tegenwoordig in PHB, en ik moet het eiland over crossen, maar dat kost me tot nu toe niet eens zoveel meer tijd dan dat mini stukje wat ik eerst moest. Weet je nog? Hele zwangerschap file, en nog is het daar niet klaar. En ja, vandaag is Tjeu al 1, dus het schiet fijn op! Feit is wel dat Tjeu de eerste van de drie is die autorijden leuk vindt op deze leeftijd, dat is weer eens wat anders dan met minstens 1 krijsend kind rond te moeten rijden!

De verhuizing zelf was weer ouderwets een puinhoop, hadden we de vorige keer alles zelf gedaan, deze keer hadden we profpack hulp…inpakken en wegbrengen. Officieel ook uitpakken. Maar werkelijk waar, het was weer jammie, ik was hier, Tjeerd in Pelican, kinderen naar school, Tjeu naar de opvang. Kwam het aan, 10 mannen met twee vrachtwagens (tjes, maat middel) De eerste ladingen gingen nog ok, dat waren de dozen waar op stond wat er in zat en waar het heen moest, hee, toevallig, dat had ik zelf allemaal ingepakt…
Toen kwamen de dozen waarop al minstens 6 verschillende namen, plaatsen, soorten spullen en mogelijke weer “neerzet-plaatsen” stonden, ingepakt door de mannen. Ik stond bovenaan de trap, ja ook hier wonen we weer 1 hoog zeg maar, bgg is appartement en twee cisterns (waterreservoirs), ze trokken een doos voor mijn neus open, ik moest dan gauw kijken, scannen, razendsnel raderen, wat waarvandaan en waarheen, want op dat laatste zaten ze te wachten, tot ik zei, waarheen. Als ze nou logisch hadden ingepakt. dan zou je kinderkamer spullen zien en zeggen, jep, daarheen, kinderkamer jongen. Maar helaas, ik zag dozen met lakens schoenen en multomappen. Vazen met speelgoed en asbakken. Pannen dino’s en motorolie. En ga zo maar door.
Hadden wij zo’n bizar huishouden?
Oh vast, maar ik geloof niet dat Jurre motorolie op zijn kamer had, of dat Suze rookt tijdens haar playmobielmomenten. Dat Tjeerd gaat werken met hoge hakken maat 37 is natuurlijk mogelijk haha…

Had het me een pietsje anders voorgesteld die professionele hulp, en je snapt dat ik ze na het neerzetten van de laatste doos vrolijk heb weggebonjourd, ik kon geen, hoewel reuze aardige kerels, verhuizer meer zien, geen stap meer zetten, letterlijk, en had geen idee waar te beginnen met uitpakken. Tjeerd kwam al gauw met de drie kindertjes thuis en toen was de chaos compleet zou je zeggen.
Not
Hij ging een paar uur later nog terug naar Pelican, nu Mau Mau en Nyx ophalen, EN Jip en Meneer Jansen. Er liepen hier al twee katten (die nog naar Nl moeten verhuizen) maar de vorige bewoners hadden ook twee honden, die niet mee konden en kunnen. En die hebben we nu dus ook. Ikke, doglover number one. Nuh-uh.

Het was een mooie heisa, drie kinderen, drie katten, drie honden, waarvan voor drie kinderen alles nieuw was, alleen twee katten constant hier zijn geweest, 1 hond en poes nooit, twee honden 2 maanden waren weggeweest en nu terug kwamen bij hun oude thuis, bij nog een vreemde poes en hond, en een vreemd gezin.

Wonderlijk genoeg gaat het allemaal prima. Tjeerd ging vanaf dag 1 wandelen met drie kinders en drie honden en kan zijn militaire inslag kwijt, de honden luisteren steeds beter. Met de kinderen werkt dat drillen voor geen meter haha!

Het is hier prachtig en heerlijk rustig, nah ja, als Rafael es ophoepelt tenminste….
En als alles staat hangt ligt zit plakt en werkt waar het moet, en er niks lekt natuurlijk…

Komt goed, ik duik weer verder in mijn eeuwig luie caribische leventje, maar nu af en toe ook in eigen pool. Met poolboy. Ik zei tegen de beste man dat ik al mijn leven droom van em, twintiger met mooi lijf en lekker kleurtje. Kon ie wel om lachen. Kan hij blijven dromen van zijn Aziatische 50er, en schiet ons beider werk tenminste op!
No goei, Judith