gewoon doorgaan

Vandaag 31 Juli, veranderde de warning in 100% kans, wat volgens mij geen kans meer heet maar een feit is. mm. En nu,half 10 in de avond is het weer terug naar 90% kans op een orkaan.Morgen is het August Monday op Anguilla, en daar zijn al 3000 smsjes, belletjes, mailtjes en weet ik het wat over gedaan hier door Tjeerd, want hij gaat daar, samen met zo naar ik hoor iedereen die ik van naam of wat beter ken, naartoe. Op een gehuurde boot en dan daar aanleggen en drinken en eten,en rond 5 uur terug.

Komt die orkaan waarschuwing niet echt op een handig tijdstip nee, maar vooralsnog lijkt niemand er voor thuis te blijven, behalve ondergetekende.

Ik ga maar verder waar ik was gebleven, mocht het er echt van komen dan heb ik straks alweer zat andere verhalen te melden, en tis nou alweer hopeloos met mijn schema,
geen tienden van seconden, maar bijna een maand alweer....
Gewoon doorgaan dus!

De volgende ochtend op Tortola (zaterdag 2 Juli) was het eerst een kwestie van de “schade” opnemen, bij het zwembad annex babanakeet-restaurant was eea omgewaaid en er lagen vele taken en meer van dat soort gein, maar niks ernstigs. En het weer was nog niet veel beter ’s morgens vroeg, grote grijze massa om ons heen…tropical wave. Dan maar stoeien!
En na een poosje zowaar redelijk droog, dus hop in de auto en op pad. Na de eerste bocht naar beneden begon het duidelijk te worden…..stenen, water zand, takken….. en geitjes op de weg, maar die waren niet aan komen waaien volgens mij!

Deze keer de andere richting op gereden, zeg links vanaf de kaart gezien. Langs de ‘wereldberoemde’ Bomba shack. Een strandtentje letterlijk opgebouwd uit allerlei aangespoelde en aangewaaide (letterlijk en figuurlijk) zooi, volgeschreven met wat je zoal wel en niet moet doen in het leven….(lees de dingen zelf maar van de foto’s…dan krijg je een idee van wat voor’n soort tentje het is.) het was geen volle maan, dus een wereldberoemde avond die dan wordt gegeven hebben we niet gemist.
Een eindje verder was een verlaten strandje(smugglers cove) met de sporen van vannacht achtergebleven overal en nergens…het bord van de tsunamiwarning stond nog wel rechtop, haha.
Vanaf daar naar het einde van Tortola rijden en dan links om zodat we aan de onderkant uitkwamen was een zandpad dwars door bijna jungle achtig gebied.
Niet echt een weg voor ons autootje, maar het had gelukkig wel 4 wielaandrijving…wat ernstig nodig bleek. De kinderen vonden het vreselijk spannend, de takken kwamen op en over en in de auto, en samen zochten we naar krokodillen beren, olifanten en apen. Ja weten ze best dat die daar niet voorkomen, maar het maakte alles gewoon nog spannender.

We kwamen helemaal links van het eiland weer uit de bosjes en bij een douanepost, want ook daar komen boten aan vanaf andere eilanden, meeste prive. Vanaf daar sliepen de kleintjes dus hebben we getankt en een werkend pinautomaat gezocht, en niet gevonden. Cane garden bay dan weer opgezocht, lekker zwemmen, gegeten op het strand. Jurre heeft hier een half uur in zijn eentje op het strand staan krijsen omdat ie pertinent niet zijn bandjes om wilde doen, en wij hem deze keer dus echt niet zijn zin gaven. Na dat half uur kwam ie naar het water gelopen en vroeg of ie ze om mocht, met een heel klein stemmetje….

En vanaf die dag weten we niet wat ons is overkomen, we hebben ineens een jongetje dat altijd zijn bandjes om wil! Waarom? Hij had vanaf dat moment in de gaten dat ie veel meer alleen kon en mocht dan zonder die dingen. Hij heeft deze vakantie leren drijven op buik en rug en zwom met gemak dezelfde avond nog het zwembad helemaal over. Wat je noemt een metamorfose en zeker ook een mijlpaal. En het meest trots was ie vanaf die dag zelf, je had dat smoeltje moeten zien, prachtig! En ook Suze glom van trots op hem!