Daar ben ik dan!

Daar ben ik dan, mamma zelf (weer), of weer mamma. Ongelofelijk! En wat een prachtig mooi mannetje hebben we er bij!

De dagen zijn me zo voorbij gevlogen dat ik al haast niet meer terug kan bedenken wat en hoe, dus hoog tijd voor mijn verhaal (tjes?..)

Donderdag de 13e had ik nog een afspraak bij de gyn, Smid. Die wilde me eigenlijk niet langer laten lopen,ivm die malle suiker waardes, maar ik wilde nog niks laten doen om te “helpen”, dus kwamen we overeen dat ik maandag terug zou komen en we dan zouden zien wat en hoe. Ik had het gevoel dat onze baby dit weekend geboren zou worden, gewoon uit zich/haar zelf.

Donderdagmiddag zei ik tegen mamma; “nou, ik denk niet dat het nog erg lang gaat duren, mijn buik is aan het bollen en bonken. In de avond Suzanne gebeld voor het geval dat, of ze dan kon komen? Naar bed maar ik sliep voor geen meter, sterker nog, ik zat gewoon op, ben wat gaan rommelen en inpakken en klaarzetten en koffie zetten en een lijstje voor mam geschreven en nog meer kleine dingen.

Half 2 Suzanne gebeld die kwam meteen, mam wakker maken, nou was ze niet alleen thuis ’s nachts, wel zo prettig na die inbraak. Op weg naar ziekenhuis. Was het al zover? Nee, maar ik heb twee keer meegemaakt dat ik van niks naar ? ging en de bevalling als een speer ging, en dat wilde ik niet de volgende ochtend in het verkeer hebben en een kind krijgen op de verrekte rotonde waar nu al maanden file staat! Moesten we nog terug omdat ik mijn telefoon had laten liggen….. deus. Maar dat kon nu, geen paniek.

Half 3 bij de eerste hulp, dus niet zoals die mevrouw laatst, maar kalm en ook opgewonden, en ik kreeg Anne (verloskundige) aan de lijn. Of ze meteen moest komen? Nee van mij niet, maar ik wilde er al zijn voordat ik ‘echt”… Ok, afgesproken dat ze meteen zou komen als ik dat wilde, en anders zagen we elkaar om 8 uur. Ok.

Naar kamertje, labour room. Voor twee personen, maar gelukkig had ik geen krijsend pufkonijn naast me, lekker met zijn tweetjes. Ik werd aan de monitor gelegd en voila, gaf wel degelijk wee’en aan, die ik dus alweer niet als zodanig had herkent, alleen vervelend gevoel af en aan. Hoe oenig haha.
De nacht duurde lang, we verveelden ons en hebben nog een paar uur samen op het bed geslapen, wat helemaal niet mocht, foei foei toch!

8 uur Anne, wat fijn haar te zien, ik had ondertussen wel herkenbare weeen, en deden ook al wel minder prettig aan. En maar 1 cm ontsluiting, nou jippie! Was genoeg zei Anne om het vruchtwater te breken; “ zullen we dat doen?” Dat moest zo wezen denk ik, want het bleek een hele hele boel en een ook niet zo heldere boel (bah bah) want het kindje had al eerder ergens in de zwangerschap het benauwd gehad constateerde Anne, het was dus bruinig ipv lichtgevend groen bijna met Suze toen.(die had bevallingsstress).
Jakkes. Ik meteen onder de douche en kreeg een schoon bed, en daarna voor vast aan de monitor. Gelukkig bleek met het kindje niks aan de hand, en wij gingen verder met ons vervelen, erge (aanstaande) ouders he? Mocht een paar keer 20 minuten ‘ loslopen’, haha, jippie, gelijk naar buiten, in de wind, frisse lucht, zon, pijn, maar fijn, veel beter dragelijk dan liggend op bed. Kreeg alleen meteen op mijn falie, de zuster was ons kwijt, mocht helemaal niet van de afdeling af, en al helemaaaaaaaaaal niet zomaar naar buiten!. .”ja maar “ hielp niks, gangarrest, en ik kreeg een bandje om, so officieel patient ,gevangen op de piepkleine afdeling. Zucht. Letterlijk en figuurlijk,.

Anne kwam af en aan kijken en ook een poos buurten toen ik onder de douche stond, had het warm en kon al vaak niks nuttigs meer zeggen omdat dat effe niet ging dan. Tjeerd en ik vonden het stinken op de kamer, was ik dat???

Verrot weeig luchtje, brr. Ineens zag ik het, onder mijn slipper, iets bedorvens, jak! Tjeerd alles schoonmaken en de vloeren, en later zei Anne: “ja ik dacht wel, ik ruik wat, maar ja, kon jij zijn geweest op de wc?” haha, erg om gelachen!

Onze koffie was allang op en voor de rest kregen we niks te drinken, ik wel eten,12.00uur, gebakken vis en rijst en salade, en ja hoor, op, ik had honger. Om 1 uur was Anne er weer en kwart voor twee bleken we pas 6 cm verder te zijn. Alsof de duvel ermee speelde, zei Anne; “ meestal gaat het tweede deel wel sneller, zeker een derde bevalling…..ikzelf heb toen ongeveer 3 kwartier bijna niks meer gezegd, omdat dat niet ging, het leek wel 1 lange wee, niks niet bij-puffen tussendoor. 2 uur werd Tjeerd opgedragen alles in te pakken en op bed te gooien, iets over twee werd dringend assistentie geroepen en werd ik naar de bevalkamer gescheurd, Tjeerd met tassen erachteraan hollen.
Daar moest ik van bed af, maar ik kon niet meer staan, ik dacht alleen ojee ojee ojee ojee, tussen Anne en Tjeerd op andere bed gemanouvreerd. Keertje meedoen hoorde ik,.. ok.
Tweede keer hoorde ik Anne in de verte vragen of Tjeerd mee wilde helpen zijn kindje aan te pakken, wat ie wonder boven wonder deed, en zonder flauw te vallen nog wel, en daar was de baby al!
He????

nu al??

Een mannetje!!!
Wow!!


Niemand had in alle hectiek echt op de klok gekeken, maar Tjeerd wist te vertellen dat het nog geen half 3 was, maar ach, daar zal niemand over gaan vragen denk ik wel? Ja jullie haha.

Half 3 werd het dus. Tjeu Avel Islander. Over zijn naam later meer.
Verder ging daar alles op zijn gemakje, geen geklep van weet ik wie zoals in Nl met Suze, heerlijk rustig, iedereen lief, A-score van 8, 9, 10, geweldig en Tjeu voor het eerst in badje, wat eerst gevraagd werd trouwens, ik onder de douche en Tjeerd knuffelen met zijn zoon.

Terug met nieuw bed, nu weer naar andere kamer en gelukkig bleek Tjeu op mijn kamer te mogen en was er weer verder niemand. We hebben echt moeten onderhandelen om de kinderen naar het ziekenhuis te mogen laten komen, dat mag alleen bepaalde tijden, en die waren bijna voorbij, en met die weg kon Tjeerd niks garanderen natuurlijk.
Maar daar waren ze dan... 6 uur.. Jurre klom op bed om te kijken naar het wiegje en zei; “ Och wat schattig!!!!” Suze keek alleen maar verliefd en was stil.
Mijn eten was er net en dat hebben de kinderen schoon op, mamma zei dat ze de hele dag niks hadden willen hebben thuis…ach goss zie je, die hebben toch ook spanning, en nu was alles weggevallen en alles goed. En voor mij ook, wat was het heerlijk ze allemaal bij me te hebben, daar zijn helemaal geen woorden voor en die worden ook nooit uitgevonden!....